Naar huis?

Maandag 14 juli 2025

De vijfde dag na mijn operatie. Hopelijk mag ik vandaag terug naar huis gaan, want ik ben hier al langer dan normaal.

Sinds de operatie heb ik een drain gekregen die ervoor zorgt dat het wondvocht weg kan. Helaas was dat de voorbije dagen nog te veel. Nu zit de drain ook niet meer goed, waardoor ik mijn arm niet meer helemaal kan bewegen zoals het zou moeten en ik veel pijn heb bij elke beweging.

Beperkt in mijn bewegingen

Gisteren heb ik zoals een oud mensje dat niet meer uit de voeten kan, op het belletje naast het toilet moeten drukken omdat ik bijna flauw viel van de pijn bij de bewegingen om mijn broek terug aan te krijgen.

Dus hopelijk mag de drain er vandaag uit en ben ik eindelijk van de pijn en mijn “rodonneke” vanaf! De laatste 24 uur is er maar 20 ml wondvocht bijgekomen, dus ze kunnen mij toch alleen maar goed nieuws brengen?!

Rond 8 uur komt er een nieuw gezicht mijn kamer binnen. Het is een opgewekte jonge verpleger. Ik vraag het hem direct en zeg er ook bij dat ik veel pijn heb en dus graag op dat moment wel een pijnstiller zou willen. Hij vindt het helemaal prima, maar probeert mij ook gerust te stellen door te zeggen dat het inderdaad een beetje raar zal voelen als hij het eruit zal trekken, maar dat het niet lang zal duren. Ik denk er het mijne van …

Ik krijg de pijn niet zelf onder controle

Om 10u is het zover. De verpleger komt mijn kamer binnen met een paracetamol en zegt: “Hier mevrouw, deze mag je al innemen en dan zal ik mijn kar en materiaal halen.” Hij legt rustig uit wat hij gaat doen, ik voel me gerust bij hem, maar de angst voor de pijn blijft.

Op de 3^e diepe uitademing is het zover. Ik brul het uit van de pijn, de drain komt niet direct los en heeft zich dus wel degelijk vastgezogen aan een zenuw of spier. Eventjes voel ik precies dat de verpleger met vragende ogen naar mij kijkt om te checken dat alles oké is, maar op een rustige en heel professionele manier werkt hij af wat hij moet doen.

YES! De drain is eruit!

Ik lig helemaal te trillen en probeer mijn opgespannen lichaam terug te ontspannen. Ik puf zoals bij een bevalling. Dat hielp toen precies wel beter. Het puffen hielp toen om in een roes te zitten en de pijn onder controle te houden.

Maar nu... nu ik zelf de controle niet heb over mijn lichaam, maakt me dat... Wat? Wat voel ik nu echt? Verdriet, frustratie, angst, boosheid, machteloosheid?

Van alles een beetje. De pijn is weg, maar de emotionele impact van het niet in staat zijn om de pijn te beheersen, overvalt me.

#Machteloosheid Wanneer ben jij voor het laatst hard geconfronteerd met het verlies van controle over je lichaam of je situatie? Wat was de sterkste emotie die je toen voelde?