Wachten op de resultaten

Na de mammografie, echo en biopsie volgen er nog extra onderzoeken. De ondersteuning vanuit de borstkliniek is top! Ik kan terecht bij de psychologe en de sociale assistente.

Maar toch …

Deze week duuuurt té lang! Het is de langste week van mijn leven, wachtend op alle resultaten. Een week waarbij ik onderga en vooral in mijn hoofd zit.

Mijn Bruno, die innerlijke stem, komt weer met heel wat vragen aandraven: “Zie ik mezelf nog niet genoeg? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mezelf belangrijk genoeg vind en mezelf meer op nummer één zet - al is het maar voor even tijdens mijn ziekte? Hoe leer ik mijn grenzen beter kennen en aanvoelen en vooral hoe geef ik ze aan?”

Mijn lichaam geeft grenzen aan

Op dit moment laat mijn lichaam ze meerdere keren op een dag goed voelen. Ik voel mijn schildklier precies zitten, ik voel een druk op mijn keel, mijn borstkast of daar ergens tussenin. Ook mijn hart gaat sneller slaan elke keer het mij efkes teveel wordt. Ik voel het en toch neem ik nog niet voldoende rust, toch durf ik mijn grenzen niet aangeven om niemand teleur te stellen. Ik blijf pleasen.

Ik durf niet los te laten, niet toe te laten wat op mijn pad komt. Ik blijf gaan. Er moeten nog zoveel papieren in orde gebracht worden, ik wil mijn werk kunnen afsluiten, ik wil nog zoveel uitzoeken, elke discussie is er nu één teveel, ik wil mijn financiën bekijken omdat ik nu arbeidsongeschikt ben, tussendoor wassen en koken, afspraken annuleren, naar de dokter gaan, naar het ziekenhuis en nog zoveel meer, maar vooral mama zijn voor mijn kinderen.

Help! Het wordt me teveel!

Ik wil kunnen vertrouwen op mezelf en op wat de toekomst me brengt. Liefst wil ik nu gewoon even wat rust en geen “moetjes”. Ik wil uit deze negatieve spiraal geraken en mijn triggers omzetten in mijn krachten. Maar ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies.

Ik neem een extra blad papier en besluit mijn gedachten van mij af te schrijven. Ik maak een woordenwolk van wat ik wel en niet wil. Het is een poging om de chaos te structureren, om mezelf terug te vinden.

Op de ene kant schrijf ik: Mijn mening niet langer stilzwijgen, minder pleasen, niet altijd direct voor een ander zorgen, mijn grenzen leren kennen en aangeven, mijn uitstelgedrag verminderen, meer uit mijn 'fight modus' blijven.

Op de andere kant schrijf ik wat ik terug wil: rust, positiviteit, optimisme, mijn oplossingsgerichtheid, creativiteit en zelfvertrouwen.

Ik baal ervan, want het lukt me nu even niet. Anderzijds merk ik wel dat door het van me af te schrijven, ik toch voel dat ik de eerste stapjes terug in de juiste richting zet.

#triggersomdraaien Als je lichaam aangeeft dat het even teveel is geworden, wat gaat er dan in je om? Deel het in de reacties.