Wat gaan anderen denken?

Mijn eerste twee blogberichten staan online. Al dagen, en daar blijft het bij.

De knop om ze écht te delen – om het 'aan de grote klok te hangen' – die durf ik nog niet om te zetten. Mijn hoofd, die "Bruno" op mijn schouder (zo noem ik mijn ego stemmetje), draait overuren.

Wat als mijn inspiratie halverwege opraakt?

Wat als ik iemand kwets met wat ik schrijf?

En dan de belangrijkste van allemaal: gaan mijn kinderen dit wel oké vinden? 

Hebben ze het laatste jaar niet al genoeg meegemaakt? Wat doet het met hen als ze dit allemaal lezen?

Het voelt alsof mijn hoofd me gevangen houdt met zelfsabotage.

Waarom is deze blogreeks eigenlijk zo belangrijk voor mij?

Is het écht nodig? Waarom twijfel ik opnieuw?

Verdorie! Waarom is het toch zo moeilijk om te voelen wat IK nodig heb?

(het woord IK in drukletters typen, voelt op dit moment nog als too much aan, maar ik doe het toch)

Waarom wil ik mezelf weer wegcijferen voor anderen, in plaats van in mijn kracht te durven gaan staan? Wat heb ik nodig om goede keuzes voor mezelf te maken, wel rekening houdend met anderen?

De angst voor het onbekende

Of is het de angst voor de resultaten na de operatie die me tegenhouden? De onzekerheid.

Wat als de kanker toch niet zo goed te verwijderen is als ze denken?

Wat als de resultaten van de sentinelklier toch niet goed zijn? Zou ik het dan nog steeds oké vinden om mijn verhaal met 'Jan en alleman' te delen? Of lukt dit me alleen in de veronderstelling dat mijn kanker 'maar een braveke' is zoals de arts het noemt?

Of is het mijn Bruno die bang wordt, doe ik dit onbewust om aandacht te vragen?

Dat is het laatste wat ik wil!

Jarenlang, als ik een kwaaltje had zoals keelpijn, zocht ik naar de emotionele link.

Zo haal ik regelmatig mijn kleine "kwaaltjesbijbel" - Mudra's zuiverend en ontspannend! boven om even reflectie te doen. Mudra's helpen mij om even stil te staan bij waar ik tegenaan loop.

Zo staat keelpijn vaak symbool voor "het komt je strot uit", je hebt er genoeg van maar durft je mening niet te uiten of je hebt even nood aan rust om het vanop een afstand te bekijken.

Op zo'n momenten zeg ik dan tegen mezelf: "Doe niet flauw, die keelpijn is niet de juiste manier om aandacht te vragen." Gek genoeg heeft die gedachte me vaak geholpen. Het dwong me om te voelen wat ik écht wilde zeggen.

Je kracht zit in je kwetsbaarheid

Durven kijken via zelfreflectie naar waar je tegenaan loopt en dit accepteren, ik geloof dat dit één van de belangrijke stappen is in je genezingsproces. Dat ontdek ik nu nog maar eens.

Dit is in je kracht gaan staan. Durven accepteren wat je lichaam je wil vertellen.

Het is zeggen: "Je hoeft niet langer flauw te doen om aandacht te trekken. Je mag loslaten en vertrouwen op je eigen kracht en zelfhelend vermogen."

Dat is precies waarover ik in deze blogreeks hoop te gaan schijven: het leren loslaten, te vertrouwen op mijn eigen kracht en te voelen wat mijn lichaam me echt probeert te vertellen i.p.v. mijn Bruno.

Want als ik mijn 'straalangst' kan overwinnen, kan ik misschien ook anderen inspireren. Ik besluit dus om door te zetten en mijn nieuwe blogreeks "Mijn plekje vinden" aan de grote klok te hangen.

En mijn Bruno? Die mag gerust zijn dat alles goed komt 😉

#injekracht #innerlijkestrijd #jeegosussen #jekwetsbaaropstellen #luisterennaarjelichaam #vertrouwenopjeintuitie #inspireren