Mijn plekje vinden

Een kantelpunt in mijn leven

In 1973 werd ik met het sterrenbeeld maagd geboren. Maagden staan gekend als mensen die de lat hoog kunnen leggen, perfectionistisch zijn. Daarom waarschijnlijk dat ik het lied "High hopes" zo'n tof en passend lied vind voor mij.

Maar op 23 juni 2025 was het klimmen gedaan voor mij en had ik het gevoel dat ik helemaal naar beneden stortte.

Kantelpunt in mijn leven

Dinsdag 23 juni 2025.

Een kantelpunt in mijn leven.

Eentje dat ik niet had zien aankomen.

Eentje dat ik nooit had willen meemaken.

Een week eerder had ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld. Ik voelde het al langer, een harde brok in mijn linkerborst. Een ontsteking op mijn borstklieren? Zo'n peri-menopauze doet wat met een mens, dacht ik.

Ach Elke, zei mijn huisarts, we laten het best toch even onderzoeken.

Daar zat ik dan ineens op de 1e eerste verdieping van het ziekenhuis in de wachtzaal van de medische beeldvorming. Tot ik iemand hoorde zeggen: "Mevrouw Hermans? U mag meekomen."

Mijn gerust gevoel begon toch stilaan te wankelen. Een mammografie laten nemen, het was de eerste keer voor mij. Ik voelde de spanningen stijgen.

Stap één was gezet, na de mammo mocht ik wachten in de gang voor de echo.

Terwijl ik daar zat, kwam er regelmatig iemand anders even naast mij zitten. Eén voor één gingen ze voor mij binnen. Na een tijdje kreeg ik een formulier om te ondertekenen voor een biopsie.

Mijn hart sloeg over en ik moest toch even slikken. "Wil dit zeggen dat het geen goed nieuws is?", vroeg ik aan de verpleegkundige.

"Nee, nee, dat laat ik gewoon standaard invullen, dan is mijn papierwerk in orde voor moest het nodig zijn.", antwoorde ze.

Ze klonk oprecht, dus zei ik "Oké", maar toch voelde ik me schuifelen op mijn stoel, merkte ik dat ik daar ineens met gebalde vuisten zat en voor de 1e keer begon ik er niet meer zo goed op te vertrouwen.

Op één seconde veranderde alles

En dan na één echo stond plots mijn leven stil! Letterlijk en figuurlijk.

Op één seconde tijd, met één zin.

"Sorry, maar op de mammografie kunnen we al zien dat het kwaadaardig is, we gaan een biopsie moeten nemen.", vertelde de oncoloog.

Na de uitleg, die heel kort was, gaat er een naald met verdoving in mijn borst. Inderdaad, dat was "maar een klein prikske". De biopsie was iets anders. Na de tweede prik, vloeiden mijn tranen, snikkend lag ik daar op de tafel, pijn, onmacht, ongeloof, van alles schoot er door mijn hoofd!

Ik kom in een waas terecht. Oooooh nee! Mijn kinderen! DIT KAN NIET WAAR ZIJN!

Ik merk niet meer dat ik daar half naakt op een dokterstafel lig. Alleen een hoopje luid snikkende tranen riep om aandacht.

"Gaat het mevrouw?"

"Neeeeeee"

"Doet het pijn mevrouw? Of is er nog iets anders?"

"Ja, het doet ontzettend hard pijn én ik zit nu juist in een moeilijke scheiding. Dit kan er nu niet bij!"

Mijn leven viel stil

Achteraf zie ik in welke waas ik toen zat.

Langs de ene kant viel mijn leven ineens compleet stil. Van de ene dag op de andere zat ik thuis, voorlopig gedaan met werken.

Langs de andere kant ging alles ineens in een versnelling. De ene afspraak na de andere werd voor mij ingeboekt, mijn agenda hoefde ik niet meer te controleren want die is vanaf dan toch leeg.

De dagen nadien voelde ik alleen maar spanningen in mijn lichaam, steken in mijn borstkast. Was ik aan het hyperventileren?

Een diepe ademhaling af en toe lukte me nog net, al de andere rest van wat ik me eigen had gemaakt rond ontspannen en positieve psychologie ... WEG ... even gewist uit mijn geheugen. HELP!

Ik kreeg mijn lichaam niet meer onder controle. Ik merkte het met momenten zelfs niet op en als ik het wel doorhad, lukte het me niet. De spanningen waren te groot.

#kantelpunt #onderzoeken #eerstediagnose #levenslessen #veerkracht #spanningenloslaten