Dankbaar ondanks het slechte nieuws

In 2018 stierf mijn papa aan longkanker. Natuurlijk is dat het eerste dat elke arts vraagt: 'Komt er kanker in de familie voor?". Als ik vertel dat hij vroeger veel rookte, krijg ik meestal als reactie 'Ach ja, dat was die generatie', meer niet.

Het voelt als toeval, maar juist nu ik in deze rollercoaster zit, komen er foto's van hem boven om op te ruimen. Ik ben verrast dat het meevalt. Geen tranen, geen diep verdriet. Het gemis en vooral de boosheid dat hij er in mijn leven niet genoeg is geweest, zijn ondertussen veranderd in dankbaarheid. Dankbaar dat zijn overlijden mij al wel de kans had gegeven om op zoek te gaan naar mezelf.

Mijn Bruno schiet wakker

Maar dan, daar heb je ze weer die onvermijdelijke 'waarom'-vragen ...

'Waarom heb ik borstkanker gekregen? Hoe ziek ga ik worden?' Ik stop die 'waarom' en 'hoe' onmiddellijk en duik ineens in de antwoorden.

Heb ik om een bepaalde reden borstkanker gekregen? Is het mijn lichaam of mijn ego dat mij op deze manier veilig wilt stellen? Is mijn Bruno bang om op eigen benen te staan? Ben ik bang om voluit te leven? Om mijn verantwoordelijkheden op te nemen, om zelf in actie te komen i.p.v. de 'belangrijke' beslissingen naar iemand anders door te schuiven? Is het gemakkelijker om op anderen te steunen dan mijn eigen keuzes te maken? Wil mijn lichaam liever ziek zijn zodat ze toch voor mij moeten zorgen?

Mijn gedachten razen. Ik voel de chaos en de angst.

Ik adem in

Ik trek de tuin in, leg mij eventjes ergens neer met mijn handen op mijn hart, sluit mijn ogen en adem heel diep in en praat tegen mijn Bruno (mijn ego).

'Ik wil en ga terug in mijn kracht staan. Ik ga mijn lichaam gerust stellen dat alles goed komt. Dat het op mij mag vertrouwen en dat we het samen wel kunnen halen. We hoeven nu nog niet te weten hoe, maar we kunnen er al wel op vertrouwen dat het ons gaat lukken. Wij hoeven geen geldig excuus om onder alle druk onderuit te komen of om te vluchten omdat we bang zijn voor de toekomst.'

Ik droom verder ...

Terwijl ik tegen mijn Bruno praat, voel ik mij terug meer en meer in mijn kracht gaan staan en praat ik verder tegen mezelf.

Ik ga duidelijke beslissingen nemen en kan dit ook zonder ernstig ziek te moeten worden. Ik durf te leven, neem mijn verantwoordelijkheden en ga hulp of raad vragen als ik het nodig heb. Ik hoef niet alles alleen te doen.

Mijn toekomst wordt duidelijker. Ik kies ervoor om fit en lenig te blijven, vol energie en gezond. Ik maak tijd om uren buiten in de natuur te wandelen en te genieten. Samen met mijn kinderen, hun lieve en geweldige partners (en later met mijn kleinkinderen) maak ik plezier en genieten we van samen te zijn. We zijn dankbaar dat we zoveel van elkaar kunnen leren, we eten samen in de tuin, spelen spelletjes, .... We praten uren over van alles en nog wat, over de ruwere kantjes van het leven en over de mooie momenten.

Verder geef ik workshops, lezingen of misschien iets anders. Ik inspireer anderen over de positieve kant van het leven, over het mooie geschenk dat de natuur ons hierbij helpt en we moeten koesteren. Over de invloed van onze gedachten en de magie van het yogadoek.

Nieuwe krachtverhalen stromen uit mijn pen en helpen anderen om ook in hun kracht te gaan staan. In meer en meer tuinen en woonkamers genieten kinderen, jongeren en ouders van een rustmomentje in het yogadoek.

Ik adem nog eens diep in, voel mij dankbaar en in mijn kracht staan en ruim de foto's verder op.

#Dankbaarheid: Wat zijn jouw kleine of grote momenten van dankbaarheid in moeilijke tijden? Deel het in de reacties.