Van chaos naar rust?

Stilaan kom ik uit mijn waas en komen mijn positiviteit en strijdlust terug naar boven. Met momenten lukt het al eventjes om mijn ogen te sluiten en mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Ik voel me even ontspannen.

Maar dan ineens zijn ze daar terug, vragen à volonté! Daar zit ik dan terug "in mijn hoofd" te tobben, te piekeren en zelfs te paniekeren. Zo ken ik mezelf niet. Bye, bye, rustige krachtige madam. Ongelofelijk verslagen en nietig voel ik me.

Waarom borstkanker?

Waarom borstkanker? Wat heb ik hieruit te leren? Wil mijn lichaam mij iets vertellen? Waarom dit? Waarom geen gebroken been of zo? Dan had ik toch ook efkes rustiger aan moeten doen? Waarom dan kanker? Waarom nu? Mijn tranen vloeien weer, dit kan niet!

Mijn job als MOS-begeleider heeft me het voorbije jaar veel energie gegeven. Ik geniet van het coachen van schoolteams bij het vergroenen van hun speelplaats en het buiten lesgeven. En eindelijk had ik het gevoel dat ik wist wat ik met YongerenKracht wilde doen. Eindelijk begon dit terug goed te draaien en nu moet ik op de rem drukken? NEE! Dit wil ik niet!

Wat moet ik dan loslaten?

Wat heb ik los te laten en te leren? Dat ik blijf gaan als een duracelkonijn? Ik heb een missie, verdomme!

Ik wil nog meer jongeren kunnen helpen om tot rust te komen in de natuur.

Waarom moet ik nu op die pauzeknop drukken? En dan nog op deze manier?

Dan besef ik dat ik weer in mijn hoofd zit en vastzit in de "waarom?". Ik ben blij dat ik besef waar mijn Bruno weer mee bezig is, die "waarom" gaat me niet verder helpen.

Ik draai mijn gedachten om en probeer vooruit te komen. Misschien graaf ik toch nog maar wat verder naar wat ik te brengen heb in het leven?  Misschien kan ik nog wat dieper duiken in hoe ik nog meer op een natuurlijke manier kan leven?

De woorden "hormonen" en "hormonale kanker" zitten in mijn hoofd. Had ik al niet eerder bewuster kunnen omgaan met mijn hormonen in balans te houden? Leren we dit al niet best vanaf je puberteit? Of gaat het eerder over rust vinden in je hoofd, tevreden zijn met jezelf en jezelf beter kennen zodat je rust kan vinden.

Een last op mijn schouders minder

Ik besluit om mijn gedachten neer te pennen om ze zo te laten weten dat ze even op pauze mogen. Om ze te laten weten dat ik ze gehoord heb, maar dat ze niet meer hoeven te overheersen. Ik wil niet in angst en paniek schieten en kies er voor om het niet zover te laten komen.

Ik herinner mijzelf aan mijn mantra die ik graag met de kinderen zing en probeer echt te voelen wat ik stil in mijn hoofd herhaal: "I am happy, I am good, sat nam sat nam waheguru ji"

Ja, een smile op mijn gezicht! Even is het me gelukt om terug te focussen en voor mijn positiviteit te kiezen. Oef, dit brengt een beetje rust en doet verdomd goed!

En de vragen? Die zijn er nog wel, maar overheersen niet meer. Ik laat ook vooral die "waarom" los.

#ChaosInJeHoofd: Herken je deze strijd tussen het duracelkonijn dat je bent en de rust die je nodig hebt? Wat zijn jouw manieren om je gedachten tot rust te brengen?

#borstkanker #choasinjehoofd #waaromvragen #injehoofd #blijvendoorgaan #ontspannen #rustvinden #ademhaling #mantra #missie #krachtvandenatuur #krachtvanjezelf #durvenkiezen #durvenloslaten #durvenvertrouwen