Het dringt door

20 juni 2025

Vandaag zit ik in de wachtzaal en voor het eerst is mijn oudste dochter er niet bij.

Ik zit te wachten met mijn mama in de gang. De ramen staan wagenwijd open, de wind waait hard binnen. Zonder dat we het beseffen, worden we al letterlijk omvergeblazen, een voorbode van wat er komen gaat. De wind stoort me, net als de angst die in mijn maag knaagt.

Ik sluit de ramen, zoekend naar een beetje controle en rust, maar het duurt niet lang. Een verpleegkundige ziet de gesloten ramen en zet ze terug volledig open.

Eindelijk is het aan ons, we stappen de consultatieruimte binnen. Dezelfde arts als anders, een nieuwe verpleegkundige en toch allemaal even begaan en behulpzaam.

De arts fronst haar lippen en blaast me figuurlijk omver met haar woorden. Nu pas dringt het echt tot me door. Het besef van de emotionele impact van de diagnose landt keihard in mijn buik.

Een braveke

“Ja”, zegt ze, “het is zoals ik al dacht, we gaan de helft van je borst moeten wegnemen. Maar … het is een goeike, onthoud dat goed hé, het is een braveke!” Ze legt uit dat het hormonale borstkanker is en dat er geen uitzaaiingen zijn. De kanker kan volledig worden weggenomen en vertelt wat er allemaal zal gaan gebeuren.

De verpleegster neemt mijn maten voor een speciale BH en haalt een doos van Think Pink boven. Ik mag kiezen of ik ze aanneem of niet nadat ze heeft verteld wat er allemaal in zit. Ik bekijk de doos en zeg vol goede moed: “Oké, er is een witte achterkant aan, dan zal het mij wel lukken om hiermee naar buiten te lopen.”

Iets later wanneer het zover is en we de consultatieruimte verlaten, merk ik dat het toch niet zo makkelijk is als ik dacht om met een zogezegde witte doos door het ziekenhuis te stappen. Het voelt alsof ik met een gigantisch neonlicht rondloop.

Het besef dat ik kanker heb, komt nu pas echt binnen.